Dei siste dagane i Ghana

Eg har det kjekt i kyrkja med vesle Louis på 7 månadar

Den siste dagen min i Busua ville eg utnytte så mykje som mogleg, og surfa ein del på trass av dei verkande skrubbsåra på beina. Til mi store glede følte eg at eg verkeleg begynte å få teken på å surfe, no kunne eg til og med svinge med brettet! Då eg skulle ta min siste tur ut i bølgene, kjente eg plutseleg kjente noko hardt som beit seg fast i foten min. Ei ilande smerte bredte seg igjennom kroppen og min første reaksjon var å slå til staden kor dyret beit. Det resulterte i at eg slo dyret bort, men eg fekk aldri sett kva som beit meg. Bittet viste seg å vere giftig og det gjorde så ubeskriveleg vondt i heile foten at eg gret i fleire timar etterpå. Det heile endte på det lokale sjukehuset kor eg fekk sprøyte med motgift og medisinar som gjorde at smertene gav seg etter kvart. Dagen etter reiste eg heim mot Accra då eg fekk omgangssjuke og eg måtte ta inn på eit hotell langs vegen. Ikkje at det hadde vore nøysamt med ei seng, for om natta skifta sjukdomen hamn og eg måtte på toalettet kvar time. Truleg var dette kroppen sin reaksjon på det som skjedde dagen i forvegen. Temmeleg dehydrert vart eg kjend med ein sjukepleiar som gav meg antibiotika og saltpulver til å ha i drikkevatnet mitt. Ho meinte eg var heldig som var i ein så god helsetilstand, for dei sjødyra her til lands ofte er veldig giftige. Så i følje ho har eg vore heldig i uhellet, sjølv om eg følte med som ein ullykkesfugl etter desse fæle hendingane!

Rett før paret vart mann og kone

Då eg kom heim om morgonen hadde eg berre tid til å ta ein rask dusj før vi skulle i bryllup. Eg hadde sett fram til denne dagen lenge, men akkurat då føltes det berre som ei byrde. Sjølve vigsla skulle byrje klokka 1, men til min store forbauselse var kyrkja nesten tom på dette tidspunktet. Etterkvart som klokka nærma seg halv to begynte rommet å fylle seg opp med folk og ein time seinare enn planlagt entra brura lokalet. Å komme seint er eigentleg typisk for ghanesarar, eg hadde berre venta noko anna når det gjaldt bryllup.

Meg, vertsbroren min og ei italiensk veninne

Vigsla var både rørande og lystig til tider, og eg fryda meg over den gospelliknande songen som fyllte rommet med glede. Det er kanskje ei av dei tinga som eg gjerne kunne tenkje meg å adoptere til det tradisjonelle norske bryllup. Å sjå brudgommen sitt nervøse og lykkelege blikk på sin aller kjæraste medan ho går opp kyrkjegolvet, er etter mi meining den finaste augneblinken i løpet av ein vigsel. Eg kan love deg at den augneblinken ikkje opplevast mindre romantisk i Afrika! Som den romantikaren eg er, fell eg ei lite tåre då det skjedde. Til min store lettelse bestod dagen berre av vigsla og litt mingling etterpå, før festen held fram på søndagen. Det tok med andre ord berre nokre timar før eg kunne gå heim å legge meg å få min etterlengta søvn.

Det mangla ikkje på flotte gåver...

Dagen etter møtte vi i kyrkja atter ein gong for å hedre det nygifta paret. Heile brylluppet var så gjennomtenkt når det gjeldt stil og fargesamansetningar, og denne dagen var utan unntak. Alle dei 4 brudgommane og brudepikene hadde matchande kjolar som sto i stil til fargane i lokalet, på brudekaka, heftene og blomane. Alt var så nøye planlagt ned til minste detalj og minte meg mykje om eit typisk amerikansk bryllup som ein ser på film. Dagen vart avslutta med lunsj heime hos brudgommen, kor dei også dansa brudevalsen. Eg syntes det var eit flott bryllup, men eg må innrømme at eg føretrekk dei norsk tradisjonane.

Med mi vertsmor og vertssyster i kvar arm

Ut over desse hendingane tilbrakte eg mykje av den siste tida saman med vertsfamilien min. Frå starten av var dei veldig opne og inkluderande, noko som gjorde at eg fort følte meg heime hos dei. Eg fekk inntrykk av at dei var stolte av å kunne presentere meg som deira vertsdotter, noko eg følte eg fekk bekrefta då dei køyrde meg til flyplassen. For av dei 4 jentene som har budd hos dei, er eg den einaste dei har køyrd til flyplassen, og det saman med heile familien! I løpet av dei 2 vekene eg budde hos knytta eg sterke band til desse varme menneska og eg kjenner meg heldig som kan seie at eg har ein ghanesisk familie!