Gullkysten

Det lokale fotballaget i Busua

Eg har vore utan nett den siste veka og difor ikkje fått oppdatert dykk, men det betyr ikkje at eg ikkje har noko å fortelje! Den siste veka har på ingen måte vore utan eventyr og eg har fleire innlegg som ventar på å publisert. I første omgang vil eg fortelje om korleis den siste veka mi i Ghana starta. Eg kan love dykk at eg har endå meir på lur, men dette får halde for dette innlegget. God fornøyelse!

Klar for å bli surfeprinsesse!

Frå mandag til fredag i forrige veke var eg i Busua, ein liten landsby på vest kysten av Ghana. Atmosfæren her var avslappa samanlikna med travle Accra og det passa meg utmerka då eg tross alt reiste for å få litt feriekjensle. Eg reiste saman med Thomas, ein surfefanatikar som eg jobba med i AgriPro, og gjett kva eg prøvde for første gong? Surfing! Det fallt veldig i smak og det gjekk ikkje lenge før eg klarte å stå på brettet. Å surfe ute i dei store bølgene er derimot ein heilt anna sak og eg fekk fleire gongar bank av bølgene. Er det ein ting ein forstår når ein surfar, så er det kor mykje krefter vatn har. Det er kroppen min eit bevis på, for no har eg skrubbsår på både bein og knær.

Iam standing!

Den første dagen var det fantastisk ver og eg starta dagen med ein joggetur langs stranda. Eg har aldri heilt forstått kva folk har snakka om når dei skryter av turer langs stranda om morgonen, men då eg fekk prøve det sjølv forstod eg det veldig godt. Kan du se for deg noko betre enn å starte dagen joggande heilt aleine på ei nydeleg strand, med bølgjene som einaste musikk og sola som litt etter litt skrur på sin varme sjarm? Eg synes desse morgonstundene var noko av det beste i løpet av heile dagen og følte meg veldig sprek då eg var gjennomsvett etter mine 5 km (ein svettar vanlegvis etter 5 minutt med fysisk aktivitet her).

Kan du tenkje deg ein finare løpebane?

På tur med Muhammed, ein 6 år gamal gutt som eg lærte korleis ein skulle gje ein klem.

Utanom mine daglege aktivitetar som surfing og jogging, gjekk tida for det meste med til å prate med andre menneske, lese bok og ete god mat. Eg vart blant anna kjend med nokre tyske gutar og saman gjekk vi på tur til ein idyllisk landsby som låg der elvemunningen møter havet. For å komme gjekk vi først nokre kilometarar langs stranda før vi måtte kave oss gjennom jungelen. Medan vi gjekk på tur kom vi over nokre fiskarar og dei viste stolt fram dagens fangst. Det var ikkje ringare enn ein sverdfisk og ein hai! 

Mine tidlegare symjekameratar?

Då eg åt om kvelden la eg merke til ein middelaldrande europear som sat ved bordet ved sida av meg. Innehavaren av restuaranten oppførte seg som om han var ein veldig viktig person og nyfiken som eg er tok eg kontakt. Det viste seg at mannen budde i Busua og dreiv med gruvedrift. Først tenkte eg ikkje noko meir over det, men etter å ha vorte litt nærmare kjent kom det fram at han held på med utvinning av gull. Europearen fortalte meg ivrig om sine metodar. Først hentar dei eit bestemt jordsmonn og vaskar det over eit teppe. Sidan gull er eit av dei tyngste metalla, fell dette ned i teppet, medan stein og sand vert vaska bort. Deretter må dei rense teppet for gullstøv og då er det viktig å følje nøye med slik at arbeidarane ikkje får sjansen til å stjele. Slik held dei på ein heil dag og gjennomsnittleg resulterer arbeidet i omlag 40 gram gull. Til mi store overrasking hadde han med seg ei kule av ekte gull og eg fekk lov til å kjenne kor tung ho var. Det er første gong eg har holdt rått gull som ikkje har vore smelta saman med andre metall og det var ei underleg kjensle å tenke på kor mykje ei kula som låg i handa mi var verdt. På grunn av dette grunnstoffet, som stammar frå stjernene, har europearane vore interessert i Ghana sidan 1470. Dette er opphavet til landet sitt tidlegare namn; Gullkysten. Det er absurd å tenkje på at gull framleis er ein av Ghana sine største eksportkjelder. Ghana er faktisk mykje rikare enn Noreg når det gjeld tilgong på ressursar som gull og olje, det er berre så synd at fordelinga av inntektene ikkje kan samanliknast med vår velfungerande politikk.

Slik ser ei ekte gullkule ut